ART & ARTIST

ปิ่น - ศรุตา เกียรติภาคภูมิ

เคยเกลียดเหล็ก...เบื่อเหล็ก

กลับปลุกชีวิตเศษเหล็ก...เป็นงานศิลป์แบบหญิงเหล็ก

PiN Metal Art  

หนึ่งในศิลปินที่ฝากผลงานชิ้นใหญ่แสนงดงามไว้ที่ช่างชุ่ย เรื่องราวของปิ่นเริ่มต้นที่โรงงานผลิตกุญแจบานสวิง อุปกรณ์ฮาร์ดแวร์ซึ่งเป็นธรุกิจของครอบครัว ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ ปิ่น ผู้ก่อตั้งแบรนด์ พิน พยายามมองข้ามมาตลอดชีวิตด้วยความเบื่อหน่าย จนกระทั่งงานศิลปนิพนธ์ได้ดึงมุมมองและความสัมพันธ์ใหม่ๆ ของตัวเองและคนงานออกมา

การตั้งคำถามต่อตัวเอง และทัศนคติในการมองสิ่งต่างๆ ในชีวิตที่เปลี่ยนไป ช่วยเปลี่ยนเศษเหล็ก ของเหลือใช้จากธุรกิจของครอบครัว ให้กลายเป็นธุรกิจของตนเอง

จากผลงานศิลปะเริ่มเคลื่อนเข้าสู่งานผลิตภัณฑ์ เพิ่มขนาดและการใช้งานอย่างหลากหลาย มอบชีวิตใหม่ให้เศษเหล็กเป็น โคมไฟ ของตกแต่งทั้งในบ้านและกลางแจ้ง ส่งออกต่างประเทศทั้งมาเลเซีย เยอรมัน อิตาลี ญี่ปุ่น ฯลฯ

กิจกรรมและการออกงานแสดงสินค้านั้น เป็นตัวช่วยสำคัญที่ผลักดันผลงานออกไปได้ไกล และขยายขอบเขตองค์ความรู้ ทั้งในด้านการออกแบบ การติดตั้งชิ้นงาน การบรรจุ การขนส่ง และการส่งออก 

จากประสบการณ์ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่า ทัศนคติในการเปิดรับสิ่งต่างๆ รอบตัวเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญและแข็งแรงของแบรนด์ PiN Metal Art

Facebook Page : Pin Metal Art

โคม - อิสรากาญจน์ ยิ่งยง

Combination 5 (nothing is useless), 2017

อิสรากาญจน์ ยิ่งยง หรือเรียกกันในวงการว่า “โคม” ศิลปินนักจัดการเสื้อยืดจากวัฏจักรเครื่องนุ่มห่มมือสองที่ถูกบริจาคมาจากประเทศโลกที่หนึ่ง เสื้อผ้าจำนวนมากเหล่านี้ถูกคัดส่งเข้าสู่วงจรตลาดนัดเสื้อผ้าราคาถูกที่เรารู้จักกันดี และมีจำนวนไม่น้อยที่ต้องเดินมาสุดทางของการใช้งานเพราะไม่มีใครต้องการมันอีกต่อไป โปรเจคครั้งนี้โคมสร้างสรรค์ผลงานด้วยเสื้อยืดมือสองจำนวนมากนำมาตัดเย็บ ปะติด (collage) นำเสนอเป็นผลงานจัดวาง (installation art) รวมถึงการนำเสื้อเหลือใช้เหล่านี้ผสมผสานกันจนกลายเป็นเสื้อใหม่ผ่านสัญลักษณ์เลข “0” ฟื้นชีวิตให้เสื้อยืดเหล่านี้กลับมาที่จุดสตาร์ทเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ในบริบทของศิลปะแบบไม่สูญเปล่า

เรืองศักดิ์ อนุวัตรวิมล

Trilemma Association, 2017

จะมีสิ่งใดที่น่าสิ้นหวังไปกว่าการได้เห็นภาพหายนะภัยที่เกิดขึ้นซ้ำหลายๆ ครั้ง ซ้อนทับกับรูปแบบการใช้ชีวิตที่ไม่บันยะบันยังภายใต้สิทธิ์พิเศษของคนบางกลุ่มที่สามารถทำให้ตนเองอยู่เหนือจากมาตรฐานของสังคมได้ ผลงานจัดวางของเรืองศักดิ์ อนุวัตรวิมล สะท้อนความเชื่อมั่นที่มีต่อความปลอดภัยในอนาคตอันแหว่งวิ่น บิดเบี้ยว ผ่านรูปแบบของโต๊ะอาหาร จานชามที่เป็นสัญลักษณ์ของการบริโภค จัดวางบนโต๊ะสั่นไหวไร้เสถียรภาพ “Trilemma Association” เป็นผลงานศิลปะชิ้นล่าสุดที่นำเสนอสภาวะพรั่นพรึงซึ่งล้วนเป็นรากของภัยพิบัติบนโลกใบนี้ จานชามที่แตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นดั่งฝันร้ายที่กลับไปกลับมาอย่างไม่รู้จบ

อานนท์ นงค์เยาว์

Sound Theater (new poetry in the air), 2017

หากพูดถึงศิลปะด้านการจัดวางเสียง (sound installation art) อานนท์ นงค์เยาว์ คือศิลปินนักสังเกตที่สามารถสร้างความสัมพันธ์ของเสียงที่ซ่อนอยู่ในสังคม วิถีชีวิต เชื่อมโยงความเป็นชุมชน และในครั้งนี้ผลงานจัดวางวิทยุทรานซิสเตอ์จำนวนมากของเขาจะนำเสนอเรื่องราวในสังคมที่ไม่ปะติดปะต่อกัน ในยุคสมัยที่เรากำลังคุ้นเคยกับข้อมูลมหาศาลที่ไหลเวียนอยู่ในโลกอินเตอร์เนต อานนท์ทดลองสร้างพื้นที่ทางเสียงแบบที่ผู้คนกำลังจะหลงลืมผ่านช่วงสัญญาณวิทยุนับไม่ถ้วนและวิธีการสุ่มจับคลื่นวิทยุในอากาศ เป็นเสมือนการเปิดโอกาสขยายสัญญาณให้แทรกเข้ามาในพื่นที่จนกลายเป็นการประพันธ์กวีบทใหม่ที่ไม่จบสิ้น 

ณัฐพล สวัสดี

สายล่อฟ้า (The Lightning rod), 2017

จากศิลปินรุ่นใหม่ที่ให้ความสนใจกับความเป็นรัฐชาติ ประวัตศาสตร์ และการเมือง ผ่านบทเพลง ณัฐพล สวัสดี หรือในชื่อที่เรียกกันในวงการว่า “นัท สวัสดี” ศึกษาวิธีการประพันธ์เพลง รวมถึงวิธีที่เพลงสื่อสารกับคนหมู่มากในสังคม จากการศึกษาระบบโน๊ตและเครื่องดนตรีบรรเลงชนิดต่างๆ ผลงานที่ผ่านมา นัทเริ่มทดลองประพันธ์เพลงที่สอดแทรกกระบวนการทางศิลปะอย่างพิสดาร และครั้งนี้นัทเลือกที่จะตีความโน๊ตเพลง “มหาฤกษ์” ใหม่ ด้วยการจัดการให้เพลงนี้ถูกแยกตัวโน๊ตออกจนกลายเป็นสองส่วน บรรเลงด้วยเครื่องดนตรีสองชุด โดยนัทต้องการทิ้งช่องว่างระหว่างบรรทัดของเพลงไว้ เพื่อให้เสียงอื่นๆ ในพื้นที่มาต่อเติมบทเพลง ในฐานะที่เพลงก็คืองานศิลปะที่ถูกสร้างให้มีส่วนร่วมกับกิจกรรมของสถานที่ และอีกนัยหนึ่งก็คือการร่วมเฉลิมฉลองกับพื้นที่และกิจกรรมใหม่ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต

สุรเจต ทองเจือ

แคลเซียม (Calcium), 2017

จากแรงบันดาลใจในเรื่องทรัพยากร การดำรงชีพ และการเอาตัวรอดในภาวะวิกฤติของสุรเจต ทองเจือ ทำให้เขาเป็นศิลปินรุ่นใหม่ในเส้นทางศิลปะสื่อประสมที่พลิกทุกปัญหาให้เป็นโอกาส ผลงาน “แคลเซียม” (Calcium) เป็นเพิงพักชั่วคราวที่จะย้ำเตือนให้ผู้ชมได้สัมผัสกับวัฒนธรรมของการแบ่งปัน ตั้งแต่กระบวนการได้มาของวัสดุแต่ละชนิดที่นำมาผลิต ศิลปะของเขาเป็นแนวคิดเรื่องการนำกลับมาใช้ใหม่ (reuse) ที่ไม่ใช่เพียงแค่การจัดการทรัพยากรให้เกิดคุณค่าหรือคุ้มค่า แต่วัสดุที่ไม่ใช่สิ่งทนถาวรที่สุรเจตนำมาใช้มีมิติที่ทางสังคมที่มากกว่าประโยชน์ใช้สอย ในขณะที่คนทั่วไปอาจจะเคยลังเลสงสัยในประโยชน์ของวัสดุเหล่านี้